در باب ثواب گریه بر مصائبى که بر ائمه معصومین علیهم السلام عموما و بر حسین (ع) خصوصا وارد شده روایات زیاد است که براى نمونه به چند حدیث و روایت اشاره مى شود:
۱ ـ حسن بن فضال روایت مى کند که حضرت رضا علیه السلام فرمود:
من تذکر مصابنا و بکى لما ارتکب منا کان معنا فى درجتنا یوم القیامه ، و من ذکر بمصابنا فبکى و اءبکى لم تـبک عـینه یوم تـبکى العیون و من جلس مجلسا یحیى فیه اءمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب .
(( کسى که مـتذکر مصائب ما شود و بخاطر ستمهائى که بر ما وارد شده گریه کند در روز قـیامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و کسى که مصیبت هاى ما را بیان کند و خـود بگـرید و دیگران را بگریاند در روزى که همه چشمها گریان است چشم او نگـرید و هر کس در مـجلسى بنشیند که در آن مجلس امر ما را زنده مى نمایند روزى که قلبها مى میرند قلب او نخواهد مرد.
بقیه در ادامه مطلب
۲ـ حسن بن محبوب از امام باقر علیه السلام روایت مى کند که حضرت زین العابدین علیه السلام مـى فـرمـود:
اگـر مـؤ مـنى براى شهادت امام حسین علیه السلام گریه کند که اشکهایش بر گونه اش جارى شود خداوند متعال او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد و هر مـؤ مـنى بخـاطر صدمـه و اذیتى که از دشمنان به ما رسیده بگرید، که اشکش بر گـونه اش جارى شود خدا او را در بهشت در مقام صدیقین جاى دهد و هر مؤ منى به خاطر ما، اذیت و آزارى به او برسد که اشکش به گونه هایش سرازیر شود خدا اذیت و آزار را از او دور گرداند و در روز قیامت از سخط و عذاب دوزخ ایمن باشد.
۳ـ ابو عـمـاره شاعـر مى گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود:
درباره امام حسین علیه السلام شعرى بگو، من شروع کردم به خواندن شعر و حضرت مى گریست و آنقدر خـواندم که صداى گریه از بیرون خانه شنیده مى شد سپس امام صادق فرمود: یا اءبا عماره من اءنشد فى الحسین بن على شعرا فاءبکى خمسین فله الجنه و من اءنشد فى الحسین شعرا فاءبکى ثلاتین فله الجنه و من اءنشد فى الحسین شعرا فاءبکى عشرین فله الجنه و مـن اءنشد فـى الحسین شعـرا فـاءبکى عشره فله الجنه و من اءنشد فى الحسین شعرا فـاءبکى واحدا فـله الجنه و من اءنشد فى الحسین شعرا فبکى فله الجنه و من اءنشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنه .
امـام صادق فـرمـود: (( اى ابا عـماره کسى که درباره حسین بن على علیهماالسلام شعرى بخـواند و پـنجاه نفـر را بگریاند جاى او بهشت است ، و کسى که شعرى درباره حسین بخـواند و سى نفـر را بگریاند جایگاه او بهشت است ، و کسى که شعرى درباره حسین بخـواند و بیست نفر را بگریاند جایش در بهشت است ، و کسى که شعرى درباره حسین بسراید و ده نفر را بگریاند بهشت جاى او است و کسى که شعرى درباره حسین بخواند و یک نفـر را بگـریاند جاى او بهشت است و اگر شعرى بخواند و خود بگرید در بهشت مـنزل خواهد کرد، و اگر شعرى بخواند و تباکى کند (حالت گریه را بخود بگرید) او هم به بهشت خواهد رفت . ))
۴ ـ زید شحام مى گوید: ما گروهى از اهل کوفه خدمت امام صادق علیه السلام بودیم که جعفر بن عفان وارد شد، امام صادق علیه السلام او را نزدیک خود نشانید.و سپس فرمود:
جعفر!
جعفر گفت : لبیک ، خدا مرا فداى تو گرداند.
امام : بمن رسیده که درباره امام حسین علیه السلام اشعار خوبى مى سرائى .
جعفر: آرى قربانت گردم .
امام : بخوان .
جعفر اشعارى خواند، امام و کسانى که اطرافش بودند گریستند و امام صادق علیه السلام آنقـدر گـریه کرد که سرشگش صورت و محاسن شریفش را فرا گرفت آنگاه فرمود: یا جعفر و الله لقد شهدت ملائکه الله المقربون ههنا یسمعون قولک فى الحسین علیه السلام و لقـد بکوا کما بکینا و اءکثر و لقد اءوجب الله تعالى لک یا جعفر فى ساعته الجنه باءسرها و غفر الله لک .
جعـفـر! بخدا سوگند فرشتگان مقرب خدا در اینجا حضور یافتند و گفتار تو را درباره حسین عـلیه السلام شنیدند و گریستند چنانکه ما گریستیم بلکه بیشتر. سپس فرمود: جعـفر! خدا بهشت را در همین ساعت بر تو واجب گردانید. سپس فرمود: جعفر آیا بیش از این برایت بگویم ؟
جعفر: آرى آقاى من .
امـام هر که شعرى درباره حسین بخواند که خود بگرید یا دیگرى را بگریاند بهشت را بر او واجب گرداند و او را بیامرزد.
۵ ـ صالح بن عقبه از امام صادق علیه السلام روایت مى کند که فرمود:
اگر کسى درباره حسین علیه السلام یک بیت شعر بخواند و خود بگرید و ده نفر را هم بگریاند براى او و گـریه کنندگان بهشت است و اگر بیتى بگوید که خود بگرید و نه نفر را بگریاند جاى او و گـریه کنندگان در بهشت خواهد بود و پیوسته تعداد نفرات را پائین مى آورد تـا جائیکه فرمود: اگر کسى بیتى درباره حسین بگوید و خود گریه کند ـ و گمان مى کنم فرمود یا تباکى کند ـ جاى او در بهشت خواهد بود.
۶ ـ ابو هارون مـکفوف (نابینا) روایت مى کند که امام صادق علیه السلام در حدیث طویلى فـرمود:
و من ذکر الحسین عنده فخرج من عینیه من الدموع مقدار جناح ذباب کان ثوابه على الله عزوجل و لم یرض له بدون الجنه .
(( اگـر نزد کسى از حسین علیه السلام یادى به میان آید و اشک از چشمان او باندازه بال مـگـسى جارى شود ثـوابش بر خـداى عـزوجل است که کمـتـرین آن دخول در بهشت است )) .
۷ ـ مـرحوم عـلامه مجلسى مى فرماید:
در بعضى از تاءلیفات معاصرین مورد وثوق دیدم که روایت شده وقـتـى پـیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فاطمه زهرا سلام الله علیها را از شهادت امام حسین و مصائب آن حضرت با خبر ساخت فاطمه شدیدا گریه کرد و گـفـت : پـدر در چـه زمـانى این اتـفـاق مـى افـتـد؟ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: در زمانى که نه من باشم و نه تو و نه على .
زهرا که این سخـن شنید گـریه اش شدیدتر شد و عرض کرد: پدر پس کى ؟ براى فرزندم اقامه عزا مى نماید و گریه مى کند؟
رسولخـدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: زنان امتم بر زنان اهلبیت من و مردان آنها بر مـردان اهلبیت من مى گریند و هر سال اقامه عزا خواهند نمود و چون قیامت بر پا شود تـو شفـیع زنان خـواهى شد و من شفیع مردان و هر یک از آنها که بر مصیبت حسین گریه کرده باشند دستشان را مى گیریم و وارد بهشت مى کنیم .
یا فـاطمـه ، کل عـین باکیه یوم القیامه الا عین بکت على مصاب الحسین فانها ضاحکه مستبشره بنعیم الجنه (( فاطمه ، هر چشمى در روز قیامت گریان است به جز چشمى که بر حسین بگرید که آن خندان است و او را به نعمتهاى بهشتى بشارت مى دهند. ))
تشکیل مجالس عزا مورد علاقه امامان است
عـزادارى براى ابا عـبدالله الحسین علیه السلام خصوصا، و براى سایر ائمه علیهم السلام که گرفتار مصائب گردیده و با شمشیر یا بوسیله زهر به شهادت رسیده اند عـموما مورد توجه امامان بوده است ، چنانکه ازرى از امام صادق علیه السلام روایت مى کند که به فضیل فرمود:
تـجلسون و تـحدثـون ؟ قـال : نعـم جعـلت فـداک ، قـال : ان تـلک المـجالس احبها فـاءحیوا اءمـرنا یا فـضیل ، فـرحم الله مـن احیى اءمـرنا یا فـضیل مـن ذکرنا عـنده فـخـرج مـن عـینه مثل جناح الذباب غفر الله له ذنوب و لو کانت اکثر من زبد البحر.
امـام صادق عـلیه السلام به فـضیل فـرمـود: (( آیا مـجالس عـزا بر پا مى کنید و از اهل بیت و آنچـه بر آنان گـذشتـه است صحبت مـى دارید؟ فـضیل گفت : آرى قربانت گردم ، امام فرمود: اینگونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گـردانید که هر کس امـر مـا را زنده کند مـورد لطف و مـرحمت خدا قرار مى گیرد فـضیل ، هر کس از مـا یاد کند یا نزد او از مـا یاد کنند و به اندازه بال مگس اشک بریزد، خدا گناهانش را مى آمرزد اگر چه بیش از کف دریا باشد.
عزاداران حسین علیه السلام مورد توجه فرشتگان و ائمه اند
مـَسْمـَع کُردین از امـام صادق عـلیه السلام روایت مـى کند که فـرمـود: مـسمـع ، تـو اهل عـراقـى آیا به زیارت قـبر حسین مى روى ؟ عرض کردم : نه من مرد مشهورى هستم از اهل بصره که در نزد مـا طرفـداران خـلیفـه زیادند و دشمـنان مـا از نواصب از اهل قبائل و غیره بسیارند و من ایمن نیستم که به خلیفه برسانند و مزاحم ما بشوند.
فرمود: آیا متذکر مصائب او مى شوید؟ عرض کردم : آرى .
فرمود: آیا از ذکر مصائب حسین ناراحتى به شما دست مى دهد؟
عـرض کردم : آرى به خـدا چـشمـانم پـر از اشک مـى شود که اهل خانه مى بینند و از غذا باز مى مانم .
حضرت فرمود: خدا اشکت را مورد توجه قرار دهد که تو از جمله کسانى به حساب مى آئى که در مصائب ما جزع مى کنند و به خوشحالى ما شاد و به حزن ما اندوهناکند، و بدان که به هنگـام مـرگ پـدرانم نزد تو حضور یابند و سفارش ترا به ملک الموت مى کنند و فـرشتگان قبل از مردن آنچنان بشارتى به تو حضور مى دهند که چشمانت روشن گردد و عـلاقـه و مـحبت فـرشتـه مـرگ بر تو بیش از علاقه مادر به فرزند است سپس اشک در چشمان مبارک امام حلقه زد و چشمان من هم اشکبار شد.
آنگـاه امـام صادق علیه السلام فرمود: مسمع ، زمین و آسمان در موقع شهادت امیرالمؤ منین بر ما ترحم نموده و گریستند، و فرشتگان از زمین و آسمان بیشتر بر ما گریستند و از هنگام کشته شدن ما اشکهاى فرشتگان قطع نشده و کسى بر ما گریه نمى کند مگر آنکه قـبل از خارج شدن اشک از چشمش مورد لطف و رحمت خدا قرار مى گیرد، اگر یک قطره از آن اشکها در دوزخ افـتـد شعله هاى آتش دوزخ خاموش گردد و از حرارت و سوزندگى باز ایستد.
سپـس فـرمـود: کسى که قـلبش براى مـا به درد آید در وقـت مـردن با دیدن مـا خوشحال و فرحناک گردد و خوشحالى او ادامه خواهد داشت تا در نزد حوض کوثر به ما مـلحق شود، و حوض کوثـر هم با ورود دوستـان مـا خوشحال خواهد شد...
محرم ماه عزا است
